ახლა კი ამბავი

ახლა კი ამბავი, თუ როგორ მივედით თბილისში

აქ ვართ საქართველოში, აქ არის ეროვნული დროშა, აი გზა, მაგრამ თბილისამდე 180 კმ. სერპენტინი. Ღამით. ათის ნახევარია, მზე სადღაც მთავარ კავკასიონის ქედის ნეიტრალურ ტერიტორიაზე ჩავიდა.

მძღოლი, ვისთან ერთადაც ჩამოვედით რუსეთიდან, მანამდე არ მართავდა მანქანა თბილისი, და ბათუმისკენ, ამიტომ დავემშვიდობეთ მას ქალაქამდე 30 კილომეტრით.

ღამის პირველ საათზე გამოვედით ტრასაზე, კარგი გასეირნება ვუსურვეთ და გადასახვევის მიმართულებით წავედით თბილისი.

წარმოიდგინეთ: ორი უცნაურობა ლამპიონებით დადის გზაზე, გზაჯვარედინზე და ცდილობს მძღოლები არ დააბრმავოს, მაგრამ ირგვლივ სამხრეთის ღამეა. და კრიკეტები. და მარცხნივ, სადღაც შორს, ქალაქის განათება.

გადაკვეთის შემდეგ თბილისის გზაზე გავედით და სწრაფად მივედით ბენზინგასამართ სადგურთან. ადგილი კარგია, მანქანის დაჭერას რატომ არ ცდილობ. კარავში ბორდიურთან დაწოლისთვის ყოველთვის არის დრო.

ამასობაში შუაღამისას.

ხელი ავწიე. აანთეთ მას ფანარი, რომ უფრო ადვილად დაინახოს… მანქანები არც კი ანელებდნენ. მაგრამ ზოგიერთი უზარმაზარი ავტობუსი სრული შევარდა ავტოსადგომზე საწვავის შესავსებად.

— გამარჯობა, ნახე ის თბილისი

-გამარჯობა, *რაღაც ქართულად იტყვიან, დაჯექი და ჩაყარე*

შემდეგ კი გავბრაზდით.

ჩვენ შევაჩერეთ აშკარად ძვირადღირებული და დაგეგმილი ლუხურ ბასი, რომელიც მთელი სისწრაფით გვიჩქარებდა თბილისისკენ. როგორც ავტობუსი ჰარი პოტერიდან. გამუდმებით მარცხენა ზოლში, თითქმის გაუჩერებლად მიდიოდა იქით, სადაც ძალიან გვჭირდებოდა.

როცა ძალიან ახლოს მივიდა, მძღოლს ვთხოვეთ გაჩერება და — აი, მან ეს ძალიან სწრაფად გააკეთა, ბარგის განყოფილება გააღო და ისევე უცებ გაუჩინარდა, როგორც გამოჩნდა.

რა იყო, ვერ გაიგეს. ტელეპორტირებული, მართალია.

განტვირთვის შემდეგ, მხოლოდ 40 წუთი რჩება წინასწარ დაჯავშნილ ბინამდე მისასვლელად. აბა, შეხვიდეთ დილის სამ საათზე, ასე რომ, დილის სამზე. საბედნიეროდ, ველოდით.